قرارداد قیمت ثابت: نوعی از قرارداد که قیمت کل ثابت را برای یک کالای یا خدمات تعریف شده تعیین می کند. قراردادهای قیمت ثابت همچنین ممکن است انگیزه های مالی را برای دستیابی یا فراتر از اهداف پروژه انتخاب شده ، از جمله تحویل برنامه ، تاریخ ها ، هزینه و عملکرد فنی یا هر چیز دیگری که قابل اندازه گیری و متعاقبا اندازه گیری است ، در بر داشته باشد.
1-قرارداد قیمت ثابت (FFP). یک نوع قرارداد قیمت ثابت که در آن خریدار مبلغ مشخصی را تعیین می کند (مطابق با قرارداد) بدون در نظر گرفتن هزینه های فروشنده.
2-قرارداد هزینه ثابت با سود انگیزه (FPIF). نوعی از قرارداد که خریدار مبلغ مشخصی را به فروشنده می پردازد (مطابق با قرارداد) و فروشنده می تواند در صورت رعایت معیارهای عملکرد تعریف شده مبلغ اضافی را بدست آورد.
3-قرارداد قیمت ثابت با تنظیم قیمت اقتصادی (FP-EPA). نوعی از قرارداد که مدت زمان عملکرد فروشنده سال های قابل توجهی را به کار می برد. این یک قرارداد قیمت ثابت با یک شرط امکان تنظیم تعدیل نهایی از پیش تعیین شده در قیمت قرارداد به دلیل تغییر شرایط مانند افزایش هزینه است. بند EPA باید به یک شاخص مالی قابل اعتماد مربوط باشد که برای تنظیم قیمت نهایی استفاده می شود.
قرارداد بازپرداخت هزینه:
1-قرارداد هزینه با سود تشویقی (CPIF): این نوع قراردادها برای پروژه هایی که اهداف اهداف عملکردی را برآورده و از آنها فراتر رود ، هزینه بالاتری را اعطا می کنند.
2-قرارداد هزینه با سود اضافی (CPAF): اینها براساس عملکرد خود به پیمانکار پاداش می دهند. به عنوان مثال ، اگر آنها استانداردهای عملکرد را رعایت کرده یا از آنها فراتر رفته باشند ، بر همین اساس ممکن است سود بالاتری نیز به آنها اضافه شود.
3-قرارداد هزینه به علاوه درصد هزینه (CPPC): این هزینه های قرارداد را پرداخت می کنند که با افزایش هزینه های پیمانکار افزایش می یابد. برخی موارد به ندرت مورد استفاده قرار می گیرند ، زیرا نظارت بر هزینه های پیمانکار ممکن است دشوار باشد.
قرارداد زمان و مصالح (T&M): هزینه به پیمانکار پرداخت می شود بر اساس:
(1) هزینه واقعی کار مستقیم ، معمولاً با نرخ ساعتی مشخص.
(2) هزینه واقعی استفاده از مواد و تجهیزات.
(3) هزینه برای تأمین هزینه های سرمایه و سود پیمانکار
ترجمه: دکتر فادی عیوش